Olga Didur-Wiktorowa (ur. 18 października 1900 r. w Warszawie; zm. 17 lipca 1963 r. w Sanoku) – polska śpiewaczka operowa, mezzosopran

Była córką światowej sławy śpiewaka Adama Didura i meksykańskiej śpiewaczki Angeli Aranda-Arelano, siostrą śpiewaczek Ewy Didur i Mary Didur.

Uczyła się śpiewu u ojca i we Włoszech. Karierę śpiewaczą rozpoczęła w Polsce, śpiewając razem z ojcem na licznych koncertach i występując gościnnie na scenach operowych, m.in. w Krakowie, we Lwowie, w Poznaniu, w Warszawie.

21 XI 1930 r. debiutowała na scenie Metropolitan Opera House w roli Preziosilli w „Nocy przeznaczenia. W „New York Times” napisano, że Panna Didur, córka sławnego basa Adama Didura, ukazała nam w roli wesołej markietanki Prezisilli miły głos o doskonalej szkole. Partię swoją śpiewała z pełnym wdziękiem i swobodą. Jej zgrabna, żywa postać była pełna ujmującego wdzięku, a widownia przyjęła ją długimi, niezwykle serdecznymi oklaskami.*

W 1931 r. przyjechała do Polski. Śpiewała m.in. partię Toski („Tosca”) w Teatrze Wielkim w Warszawie (15 V 1931) i wystąpiła przed mikrofonem Polskiego Radia.

Miała wrócić do USA, jednak we Francji zmieniła zdanie i nagle wróciła do Polski. Przyjaciółka Olgi, Janina Then, w ten sposób opisała to zdarzenie: Serce wzięło górę nad karierą. Była wówczas zakochana w dziedzicu Woli Sękowej, Andrzeju Brochwicz Wiktorze. Zrezygnowała z dłuższego rozstania, wróciła do Woli Sękowej i została Panią Wiktorową.**

W grudniu 1931 rozpoczęła tournee we Francji i Włoszech. Następnie występowała m.in. we Lwowie i Poznaniu, gdzie śpiewała zarówno na wielu koncertach jak i w operze.

W okresie międzywojennym mieszkała z mężem Andrzejem Wiktorem h. Brochwicz w dworze w Woli Sękowej.

Stosunki między wsią a dworem układały się bardzo dobrze. Państwo Wiktorowie odznaczali się prawdziwą uprzejmością i gościnnością, szanowali ludzi i pomagali im w potrzebie […].

W czasie wojny do Woli Sękowej przyjechali Niemcy i zaczęli aresztowania. Z każdego domu kogoś zabrali i uwięzili w Sanoku […]. Wtedy to ludzie zwrócili się do pani z prośbą o pomoc. Kiedy komendant policji wyjechał na urlop, pani urządziła bal we dworze. Zaprosiła na niego zastępcę komendanta i z kolei przedstawiła mu sprawę, zapewniając o niewinności ludzi (mówiła bardzo dobrze po niemiecku). Ów człowiek kazał wszystkich z więzienia wypuścić. Tak uratowała życie kilkunastu młodych mężczyzn.***

Po wojnie władze komunistyczne, po parcelacji majątku Wiktorów, zmusiły ją do opuszczenia dworu, który w nocy z 26 na 27 kwietnia 1946 roku został spalony podczas ataku UPA. Olga Didur-Wiktorowa zamieszkała w najpierw w Sanoku, a następnie w Katowicach.

W latach 1946-47 występowała na koncertach, m.in. w Paryżu, Florencji, Rzymie, Hiszpanii i Ameryce.

W latach 1947-60 należała do zespołu Opery Śląskiej w Bytomiu. Śpiewała tu m.in. partie Giulietty i Stelli („Opowieści Hoffmanna”), Mistress Bentson („Lakme”), Matki („Janko muzykant” W. Rudzińskiego).

Była żoną Stefana Wiktora, a po jego śmierci wyszła za Andrzeja Wiktora.

Zmarła w Sanoku na zapleczu apteki Kawskich 17 lipca 1963 r. Pochowano ją na Cmentarzu Centralnym w Sanoku (w części Matejki Stary).

*Panek W., Kariery i legendy, Warszawa 1988, s. 74.

** Panek W., Adam Didur i wokaliści polscy na scenach operowych świata przełomu XIX/XX w., Wołomin 2010, s. 238.

*** Tamże, s. 266.

Cytowane wypowiedzi pochodzą z: Cz. Szetela (współ. E. Wójtowicz), Dwór w Woli Sękowej – relacje świadków, Rzeszów 2008, maszynopis.

Zdjęcie pochodzi ze zbiorów http://muzeum.sanok.pl/pl/