Pochodziła z ziemiańskiej rodziny o tradycjach lekarskich. Była jednym z czworga dzieci ginekologa dra Stanisława Domańskiego i Janiny Honoraty z domu Nowak. Miała dwie siostry Irenę (1916-1917), Janinę (1917-2008) oraz brata Wiktora Adama (zm. w 1941 r. w obozie Auschwitz-Birkenau).

Podjęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W okresie międzywojennym kobiety miały ograniczone możliwości studiowania. Na uczelniach wyższych istniał limit miejsc dla kobiet.

Na czwartym roku studiów, przeniosła się do Krakowa, gdzie kontynuowała kształcenie w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W tym czasie wyszła za mąż za lekarza dra Bolesława Kaczorowskiego.

Naukę przerwał wybuch II wojny światowej. Danuta wróciła do rodzinnego Sanoka.

W rodzinnym domu byli zakwaterowani Niemcy, w tym jeden gestapowiec. Niemal pod ich nosem, przyjmowała do domu kurierów, którzy zmierzali na Węgry. Prowadziła także kursy z pierwszej pomocy dla dziewcząt.

Podczas wojny urodziła dwoje dzieci: Martę Wiktorię i Marka. W tym czasie mąż działał społecznie w Sanoku.

Tuż po wojnie wróciła do Krakowa, aby ukończyć studia na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Po ukończonej nauce przeprowadziła się do Rzeszowa, gdzie jej mąż został ordynatorem oddziału ginekologicznego. W tym samym szpitalu Danuta odbywa staż i prowadzi laboratorium analityczne.

Otrzymała zadanie zorganizowania i kierownictwa oddziału dziecięcego. Brakowało sprzętu i personelu. Podjęła także decyzję o specjalizacji z pediatrii.

Choroba męża zmusiła młode małżeństwo do przeprowadzki do Iwonicza-Zdroju. Danuta Kaczorowska pracowała w tamtejszej przychodni i w sanatorium dziecięcym „Zofiówka” oraz udzielała się społecznie. W uzdrowisku pracowała od 1950 do 1957 r. W tym czasie ukończyła specjalizację I i II stopnia w dziedzinie pediatrii.

W 1957 r. prof. Jan Stefan Raszek zaprosił ją do pracy na oddziale dziecięcym sanockiego szpitala. Oddział mieścił się przy ulicy Konarskiego. Była jednym z dwóch lekarzy pediatrów pracujących na oddziele (drugim był dr Hański). W 1965 r. została Ordynatorem Oddziału Dziecięcego.

Na początku lat 70. XX w. przyczyniła się do powstania poradni zawodowo-psychologicznej dla dzieci o obniżonych możliwościach umysłowych.

Po odejściu na emeryturę pracowała w Poradni Medycyny Szkolnej w Sanoku. Stała na czele tej organizacji i koordynowała pracę służby medycznej w szkołach i przedszkolach w całym regionie.

Działała w związku służby zdrowia. Była aktywistką Ligi Kobiet Polskich, była członkiem zarządu LKP. Należała do Stronnictwa Demokratycznego, pełniła funkcję przewodniczącej Powiatowego Komitetu SD w Sanoku. Była radną Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku (1961–1965). Na przełomie lat 60./70. XX w. była także radną Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie.

Na emeryturze zamieszkała wraz z córką w Szczecinie. Była autorką wspomnień, w tym zatytułowanych Wspomnienia o moim ojcu doktorze Stanisławie Domańskim.

Zmarła 17 czerwca 2017 r. w Szczecinie w wieku 103 lat. Została pochowana w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

 

Koszelowa R., "Wierna rodzinnej tradycji i własnemu powołaniu" [w:] Gazeta Sanocka "Autosan", 1984, nr 25, s. 5.

Wikipedia i Tygodnik Sanocki